μετά από διαΠραγματεύσεις, αντάλλαξα το θρόνο μ' ένα πιο χρήσιμο νομίζω πτυελοδοχείο!

you promised me poems...

Τίτος Πατρίκιος «Μεγάλο Γράμμα» (1954)

Μπορείς να γνωρίσεις ένα πρόσωπο
‘Οταν τα χείλια σου ανακαλύπτουν
Τις αλλεπάλληλες επιφάνειες που σωρεύουν οι καιροί.
Μα έπειτα δε σου φτάνει.
Έπειτα θέλεις να βρεις όλες τις μικρές φλέβες
καθώς απλώνονται κάτω απ’το δέρμα
να βρεις όλα τα τραγούδια που δεν ειπώθηκαν
όλες τις μνήμες που ταξίδεψαν
στα λεπτά μονόξυλα
των στιγμών.

Το γέλιο σου άξαφνα ν’αρπάζει από το μπράτσο
ένα άλλο γέλιο
και να γυρνάν στους δρόμους ξεκουφαίνοντας τη γειτονιά
σα μαθητές που σπαν τα καλαμάρια τους στην πόρτα του
σχολείου...

Ένα κεφάλι ν’ακουμπάει στον ώμο σου
και ο ήλιος να καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο και να φεύγει
αφήνοντας τη μέρα μες τα χέρια μας
άδειο πακέτο πυκνογραμμένο πολύτιμες σημειώσεις

Μα έπειτα
κι αυτό δε φτάνει.
Θες πιο πολλά.
Κ’ ετούτο το παρόν που καίει και καίγεται
Ετούτος ο πελώριος λιοψημένος ξυλοκόπος
ακολουθεί παντού με το βαρύ του βήμα
κ’ εύκολα δε χορταίνει δε γελιέται
όλο ακονίζοντας το τσεκούρι του στα κόκκαλα
όλο γυρεύοντας.
Και ξέρεις πως η δίψα του
είναι η δική σου δίψα.

Θέλουμε πιο πολλά
τα θέλαμε όλα.
Δε γινόταν αλλιώς.
‘Ο,τι μας έφτανε χτες
για σήμερα ήταν λίγο.
‘Ο,τι μας γέμιζε χτες
Ήθελε κι άλλο σήμερα να μη χαθεί.

Ναι, μα ένας άνθρωπος
δεν είναι πορτοκάλι να τον ξεφλουδίζεις
δεν είναι πράγμα
να τον κόβεις στα δύο και στα τέσσερα.
Είχες μια τρυφερή καρδιά κοριτσάκι.
Πίστεψε αν αδέξια την έσφιγγα
δεν το’κανα για να πονάς.
Ήθελα να σ’αγαπώ
μα ήταν πολλά τα όσα ξέραμε
ήταν πολλά τα όσα δεν είχαμε μάθει ακόμα.

Κι αν ήμουν άντρας
κ’ έπρεπε να’μαι δυνατός
(έπρεπε...)
να το ξέρεις:
Όπου μ’άγγιζες πονούσα.
Όπου δε μ’άγγιζες
πονούσα.

Και μέσα μου φουσκώναν ολόκλειστα
τα δικά μου ποτάμια
που θα μπορούσαν να ποτίσουν
όλα τα λησμονημένα περιβόλια.

σκέφτομαι τα χρονιά που θα 'ρθούνε

σωριασμένα το ένα πάνω στο άλλο

μέσα σε αισθήσεις ναφθαλίνης

κι εκείνη την νεκρή γριά

με την κουνιστή καρέκλα της

πάντα στραμμένη σε κάποιο

αραχνιασμένο δειλινό

μην τύχει και δούμε

την ώρα που μαγειρεύουμε

ή την ώρα που ερωτευόμαστε

τις μύγες και τις μέρες

που μας περιγελούνε

μπαινοβγαίνοντας χαρωπά

απ' το μισάνοιχτο στόμα της

όλα στραβά γινήκανε κι όλα είναι ωραία.

δια του κενού

Αγαπητέ Κ.Π.Κ με κούρασεν πολύ
αυτή η έκτακτη και εκστασιακή
κατα τ' άλλα συγκίνησις δια του κενού
με κούρασε πολύ αυτή η θλιβερή
συγκίνηση της απουσίας
ό,τι δεν ειπώθηκε
ό,τι δε γεύτηκε
ό,τι δεν αγγίχτηκε
σαν παράλυτα σκυλιά
καθυστερημένες
οι εκφράσεις
οι αισθήσεις
σαν γέροντες
που δεν μπόρεσαν ποτέ να προσαρμοστούν στις νέες ταχύτητες της εποχής
αχ, κι αυτή η ματαιότητα που τριγυρνά
στολισμένη στις γιορτές στις συνευρέσεις
στους δρόμους στις κουβέντες στις ματιές
δεν είναι παρά η φρικτότερη δικαιολογία
που έχουμε εφεύρει...

απορυθμίσεις προσχολικής ηλικίας

Τον τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι στο περπάτημα

σκοντάφτω διαρκώς πάνω σε τοίχους, σε βιτρίνες

και σε ανθρώπινες προθήκες

σα να κάνω τώρα τα πρώτα μου βήματα

πίνω νερό από καιρό νεκρό

σα να μην φτάνω τη βρύση

όσο κι αν σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου

ξαπλώνω και μπερδεύομαι τόσο με τα σκεπάσματα

που το σεντόνι μεταμορφώνεται λες σ' αγχόνη

καμιά φορά πάλι, άμα έχει ήλιο παίζω κουτσό

με τα καπάκια των υπονόμων

σπρώχνω την ανάγκη στις κυλιόμενες σκάλες

σα να τανε σκουπίδι που βρέθηκε τυχαία μπροστά μου

σκουπίζω τη μύτη μου με το μανίκι του μπουφάν

και στο φανάρι όλο πιάνω τις επιθυμίες απ' το χέρι

να περάσουμε μαζί το δρόμο

καμιά φορά

άμα έχει ήλιο...

Πλαστικό ανθρωπάκι playmobil
γκρεμίζομαι άηχα

από κουβερτενιες οροσειρές

σε στρώμα υγρό και σαπισμενο

σα φθινοπωρινή ματαιότητα

άλλες φορές πάλι

χάνομαι μέσα σε χιονοθύελλες

από κάτασπρα σεντόνια

δίχως καμιά διάθεση

να παλέψω με τον αγέρα

ή με τα στοιχειά του ήλιου

δίχως καμιά διάθεση

να ξαναστήσω τα ποδοπατημένα

σημάδια του μονοπατιού

δίχως καμιά διάθεση διάσωσης

ίσως πάλι απλώς

δεν θέλω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι!

είναι φορές που το άνοιγμα

των ματιών μοιάζει να προσυπογράφει

τη συμφωνία της μέρας με τη θλίψη

μ' ένα στυλό συμπαντικό που

αντί για μελάνι είναι γεμάτο με βροχή

γραμμα στον δ.ΙΙ

βιαστικά σύννεφα περιμένουν στην ουρά
ακούραστη βροχή αγαπά αυτή την πόλη
όσο καμία άλλη στον κόσμο
μέρες σταγόνες αστέγνωτες πάνω στα ρούχα μου
απογεύματα μελαγχολικής ανίας
σαν αλλεπάλληλες κυριακές
νύχτες αδιάφορα ξέχειλοι υδροφόροι ορίζοντες ματιών
ή αν προτιμάς νύχτες αλκοολούχας αμέριστης αλληλεγγύης
ναι. προπαντός αυτό το τελευταίο.

κι αν αγγίζεις το κορμί σου και δεν είναι το κορμί σου
είναι που ξόδεψες στην ανάγκη την αφή και την πνοή σου

να δεις όμως που κάτι ήθελα να σου πω
αλλιώς ποιος ο λόγος να σου γράψω;
το μόνο που άλλαξε είναι οι εκδρομές μας
έχουν μειωθεί τραγικά από τότε που έφυγες
κι όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ πόσο
απαραίτητος είναι ένας φίλος με αυτοκίνητο.

δεν μπορώ να πιάσω ούτε μια μικρούλα σκέψη σου

ποτέ δεν μπόρεσα

ούτε μια άκρη δε βρήκα στο κορμί σου

μια άκρη να πιαστώ ή να γκρεμιστώ...

κι ας είναι το έδαφος της πρόσκρουση
πάλι σαθρό

όμως να, κάτι ήθελα να σου πω
μα δεν μπορείς να πιάσεις ούτε μια μικρούλα σκέψη μου
κι όποτε έρχεσαι εδώ δε σε προλαβαίνω αλήθεια...
αργοπορημένες οι αισθήσεις αγκομαχούν
στο δρόμο της μνήμης ή της ψευδαίσθησης
εκείνες οι νύχτες δίπλα στην σόμπα
μέσα στη σιωπή της αμηχανίας
της κατανόησης
της θλίψης
κι έξω κατακλυσμός.


έλα τώρα, μη μου δίνεις
σημασία την ώρα που γυρνάω απ' τη δουλειά..
σχεδόν βρεγμένη
σχεδόν ζαλισμένη
σχεδόν θλιμμένη
σχεδόν έτοιμη για ύπνο...

σε φιλώ...

20.12.09

χωρις.

Ξέρω, εμφανιζομαι χωρίς ακριβη λόγο
όπως και θα χαθώ ξανά γι' αρκετούς
μήνες χωρίς ακριβη λογο...
τούτο δω το μπλογκ παρασιτει χειροτερα
από το δημιουργό του...
Αλλά να αυτή η Αθήνα βρε παιδάκι μου....

αφυπνίσεις κινητών
άγευστα τσιγάρα για πρωινό
μεταχειρισμένα χαμόγελα
προσφορά στο περίπτερο
νέες αυξήσεις εισιτηρίων
αμίλητες επιθυμίες
τρέχουν ξοπίσω μου στο φανάρι
ποιος ν' ακούσει τώρα;
εγώ δε προλαβαίνω
μετρώ τα πεζοδρομιακά δεντρα και κρυώνω
απόπειρες προσέγγισης στον κάδο απορριμάτων
μαζί με το πλαστικό ποτήρι του καφέ
αριθμοί προτεραιότητας και
αριθμοί έκτακτης ανάγκης
για τυχόν όνειρα απαλλοτριωτές
δωροκουπόνια
δωροεπιταγές
εορτοδάνεια
εορτοαναλγητηκά
για τη μοναξιά
πορτοκαλί φανάρια
αναβοσβήνουν ανία
έξοδοι κινδύνου και
έξοδοι αναψυχής
το σαββατόβραδο
μετράω τον ήλιο που μου αναλογεί και κρυώνω
αναμονή αναμονή αναμονή
γαμημένη αναμονή για όλα αυτά
που ποτέ δεν πόθησα
κόρνες που χαρακώνουν την ομίχλη
υποψία αστεριών κάπου πάνω απ' τους προβολείς
κουβέντες που πετροβολούν το χρόνο
ύστερα κρύβονται στον καπνό απ'τα τσιγάρα
θέσεις αντιθέσεις επιθέσεις αμυνες
βιτρίνες οθόνες γιγαντοοθόνες
πέφτω ανάσκελα για ταβανοθεραπεία
είναι μια μάγισσα σπείρα που λες
επαναλαμβάνεται διαρκώς οριζοντίως
στο επίπεδο ταβάνι μου
δεν είναι βλέπεις, τουλάχιστον
από εκείνες που ανεβαίνουν
προς τα πάνω σαν την ανάλυση
του dna
μετρώ του κύκλους και κρυώνω.

Διασχιση δριμού Πίνδου από τον ελευθεριακό ορειβατικό σύλογο

Ο Σεπτέμβρης φαίνεται πως θα μας βρει να σκαρφαλώνουμε στις βουνοπλαγιές της β.πίνδου και να δροσιζόμαστε στα πράσινα νερά του αωού και στις αλπικές λίμνες του μαυροβουνίου παρέα με νεράιδες, ξωτικές και τ'ανέμου μουσικές...

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ: http://freedomtrekking.blogspot.com/

Άντε βρε, και καλή εξεταστική!

ο ακροβάτης

Είναι μια υπέροχη μελαγχολία αυτή που σε σκεπάζει
όταν πετυχαίνεις τυχαία στο ραδιόφωνο το τραγούδι αυτό
που ήθελες τόσο ν'ακούσεις μα δεν το ήξερες μέχρι εκείνη τη στιγμή!
Ο ακροβάτης λοιπόν, με μια ευχή εσύ να φανείς
να επισκευάσεις τα σπασμένα μου φτερά κι ας
μένω μόνη στο πέταγμα μετά...

................ο ακροβάτης.................................................

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται

για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται

Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά

και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει

Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό

πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό

Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς

να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ

που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ

Μύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς

μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου